Benim adım Ahmet Ben bir hemşireyim. Ve bugün… koridorda ağladım. Kimse fark etmedi. Kimse iyi olup olmadığımı sormadı. Bugün iki hastaya son yolculuklarında eşlik ettim. Oğlunu yeni kaybetmiş bir babaya sarıldım. Yaşlı bir adamın saçını yıkadım — gülümsedi, yorgundu ve dedi ki: "En azından temiz çıkacağım." Elimi çok sıkı tuttu. Ailesinden hiçbiri veda etmeye gelmedi. Her gün her şeyimi veriyorum: Dikkat. Varlık. Sıcaklık. Ama sık sık kendime biraz şefkat göstermeyi unutuyorum. Alkış istemiyorum. Sadece istiyorum ki — eğer çok şey değilse — biri bana desin: "Merhaba Ahmet." Belki bugün, biraz daha az yalnız hissederim. 
Bu satırlar çok şey anlatıyor. Biri olarak söylemek istiyorum: Merhaba Ahmet İyi ki varsın. 
Yalnız değilsin.