5. sınıfta stajdan staja koştururken, bir yanı, geleceğin bilinmezliğinin umutlu heyecanını yaşıyordu ama diğer yanı abi ve ablalarından duydukları, hastanede şahit olduğu hekime şiddet, bozuk sağlık sisteminin sorumlusu olarak hekimi gören hastaların şikayet dilekçeleri, yönetimin açtığı soruşturmalar nedeniyle karamsarlık içindeydi..
Pandeminin ortasında intörn olarak göreve çağırıldığında hiç itiraz etmedi.. Üstelik Acilden başlıyordu..
Genç bedenine Covidi orada insanlara yardım etmek için koşuştururken aldı.
2 aydır direniyordu.. Bu sabah onu da diğer meslektaşlarımızın yanına, kalbimize gömdük..
Yaşamayan bilmez.. zor iştir intörnlük .. herşeyi yapar klinikte.. herşey ondan sorulur.. orderlar, tedaviler, kan alma, pansuman, barkod basma, poliklinikte kapıda durup hasta çağırma, her türlü getir götür işlerinin sorumlusudur.. isimsizlerdir.. diğer çalışanlar ”İntöööörn” diye çağırırlar bir iş olunca..
Abartıyorum sanmayın bunları yaşamamış bir tek intörn bulamazsınız..
Hele şimdi pandeminin tam ortasında.. yükleri çok daha ağır..
Merve intörnlüğü henüz yeni yaşamaya başlamıştı..
Çok kısa sürdü..
Selçuk Tıp fakültesi başarılı bir öğrencisini ..
öğrenciler bir arkadaşlarını..
ben de bir çırağımı kaybettim..
Sevgili tıbbiyeliler, bu bir savaş, görev verildiğinde elbet yapacaksınız.
Ama: ”Ipsum non nocere” yani önce kendinize zara vermeyeceksiniz..
Kişisel korunma ekipmanınız olmadan kesinlikle girişim yapmayın..
”Asistan abla söyledi, asistan abi istedi, hoca öyle demiş.. ” geçerli bir gerekçe değildir.
İtiraz edin, karşı çıkın ama sağlığınızı tehlikeye atacak bir şeyi sakın yapmayın..
Siz bu ülkenin geleceği biz hocaların varlık sebebimizsiniz..
Bizi çıraklarını koruyamayan hocalar yapmayın..
Sana gelince Mervecim..
Kısacık tanışabilmiştik seninle Selçuk’ta ama tıbbiyeli kızlar için yazdıklarımı okuduğunu biliyorum.
Kimbilir seni cerrah olmaya bile ikna ederdim..
Olmadı..
Bebek yüzün ve o güzel gülüşün kaldı aklımda..
Prof. Dr. Erbuğ Keskin
